The process by which antisocial pee

The process by which antisocial peer groups reinforce delinquent behaviour is referred to as
deviancy training (Dishion & Piehler, 2007). Deviancy training was observed in an interesting study by Tom
Dishion and his colleagues (Dishion, Spracklen, Andrews & Patterson, 1996). In this study, 186 pairs of
boys (one of whom was a high-risk youth interacting with a friend) were brought into a research laboratory
and asked to interact in several problem-solving tasks. Their interactions were videotaped by the
researchers and subsequently coded to assess both normative and rule-breaking talk during the task.
The boys’ reactions during the interactions and their discussions were coded as either positive
(i.e., characterized by laughter) or negative (i.e., characterized by pauses in the conversation). Finally, the
boys were followed up two years later for criminal behaviour based on both self-report and police records.
The results indicated that boy pairs who were subsequently found to have a criminal record (i.e., both
boys had been arrested) had spent more time discussing deviant topics and less time discussing
normative topics than pairs in which neither boy or only one boy had an arrest; pairs when both boys had
been arrested also showed more approval for deviant topics (through laughter). Dishion and colleagues
(1996) concluded that the types of social interaction that reinforce the rule-breaking discussions that they
observed in their study (i.e., providing approval and acceptance for antisocial values and attitudes) are
indications of the deviancy training that takes place within delinquent peer groups on the streets.

Hasil (Melayu) 1:

Proses yang antisocial sebaya Kumpulan mengukuhkan tingkah laku delinkuen adalah dirujuk sebagaideviancy latihan (Dishion & Piehler, 2007). Latihan deviancy ini telah dipatuhi dalam satu kajian yang menarik oleh TomDishion dan rakan-rakan (Dishion, Spracklen, Andrews & Patterson, 1996). Dalam kajian ini, pasangan 186kanak-kanak lelaki (salah seorang daripadanya adalah remaja berisiko tinggi yang berinteraksi dengan rakan-rakan) telah dibawa ke sebuah Makmal Penyelidikandan ditanya untuk berinteraksi dengan beberapa tugasan penyelesaian masalah. Interaksi mereka telah dirakam oleh yangpenyelidik dan kemudiannya dikodkan untuk menilai ceramah normatif dan peraturan pecah semasa tugas.Laki-laki reaksi semasa interaksi dan perbincangan di antara mereka telah dikodkan sebagai positif sama ada(iaitu, dicirikan oleh gelak ketawa) atau negatif (iaitu, dicirikan oleh menjeda dalam perbualan). Akhirnya, dalamkanak-kanak lelaki telah disusuli dua tahun kemudian untuk tingkah laku jenayah yang berdasarkan kedua-dua diri laporan dan rekod-rekod polis.Keputusan menunjukkan bahawa budak pasangan yang kemudiannya didapati mempunyai rekod jenayah (iaitu, kedua-duanyakanak-kanak lelaki telah ditangkap) telah menghabiskan lebih banyak masa yang membincangkan topik-topik yang telah menyeleweng dan membincangkan masa yang kurangtopik-topik yang normatif daripada pasangan yang kedua-duanya budak budak atau hanya satu telah penangkapan; pasangan apabila kedua-dua kanak-kanak lelaki telahtelah ditangkap juga menunjukkan lebih banyak kelulusan bagi topik-topik yang telah menyeleweng (melalui ketawa). Dishion dan rakan-rakan(1996) menyimpulkan bahawa jenis-jenis interaksi sosial yang memperkukuhkan perbincangan peraturan-pecah bahawa merekadiperhatikan dalam kajian mereka (iaitu, memberi kelulusan dan penerimaan nilai-nilai yang antisocial dan sikap) akantanda-tanda latihan deviancy yang berlaku dalam Kumpulan rakan sebaya yang ingkar di jalan-jalan.

Hasil (Melayu) 2:

Proses di mana rakan sebaya antisosial mengukuhkan tingkah laku delinkuen disebut sebagai
latihan penyimpangan (Dishion & Piehler, 2007). Latihan penyimpangan diperhatikan dalam kajian yang menarik oleh Tom
Dishion dan rakan-rakannya (Dishion, Spracklen, Andrews & Patterson, 1996). Dalam kajian ini, 186 pasang
kanak-kanak lelaki (salah seorang daripada mereka adalah seorang remaja yang berisiko tinggi berinteraksi dengan rakan a) telah dibawa masuk ke dalam makmal penyelidikan
dan diminta untuk berinteraksi dalam beberapa tugas menyelesaikan masalah. Interaksi mereka telah dirakam oleh
penyelidik dan kemudiannya dikodkan untuk menilai kedua-dua normatif dan peraturan pecah ceramah dalam tugas.
tindak balas ini kanak-kanak lelaki dalam interaksi dan perbincangan mereka telah dikodkan sebagai sama ada positif
(iaitu, ciri-ciri ketawa) atau negatif (iaitu, ciri-ciri jeda dalam perbualan). Akhir sekali,
kanak-kanak lelaki telah diikuti dua tahun kemudian untuk aktiviti jenayah berdasarkan kedua-dua laporan diri dan polis rekod.
Keputusan menunjukkan bahawa pasangan budak lelaki yang kemudiannya didapati mempunyai rekod jenayah (iaitu, kedua-dua
kanak-kanak lelaki telah ditangkap) telah membelanjakan lebih masa membincangkan topik sesat dan masa yang kurang membincangkan
topik normatif daripada pasangan yang bukan anak atau hanya satu budak lelaki mempunyai tangkapan; pasangan apabila kedua-dua kanak-kanak lelaki telah
ditangkap juga menunjukkan kelulusan lebih untuk topik sesat (melalui ketawa). Dishion dan rakan-rakan
(1996) menyimpulkan bahawa jenis interaksi sosial yang mengukuhkan perbincangan peraturan pecah bahawa mereka
diperhatikan dalam kajian mereka (iaitu, memberikan kelulusan dan penerimaan bagi nilai antisosial dan sikap) adalah
tanda-tanda latihan penyimpangan yang berlaku dalam delinkuen rakan sebaya di jalan-jalan.