THE USE OF COUNSELING SKILLS IN PAT

THE USE OF COUNSELING SKILLS IN PATIENT EDUCATION :
CEA (CATHARSIS-EDUCATION-ACTION) METHOD

A. General Instructional Objectives:
At the end of the skills lab activity, the students will be able to perform counseling using CEA (Catharsis-Education-Action) method to individual patient
B. Specific Instructional Objectives
At the end of the skills lab activity, the students will be able to:
1. Describe the benefits of CEA method counseling
2. Describe the steps of CEA method counseling
3. Perform counseling using CEA method to individual patient

INTRODUCTION

We are often under the impression that what makes patients come to consult is the illness that they experience. This viewpoint falls apart, however, when confronted with the number of patients who are in fact ill but who do not consult. One of the most frequent laments of the doctor is that patients don’t consult early enough for him to prevent a bad situation from getting worse.
Obvioursly, it is not enough that a patient feel ill for him to consult. He must also feel a sufficient degree of anxiety about his illness to move him towards the doctor. This has important implications in the manner in which we deal with such a patient. We can safely assume that for the majority of our ambulatory patients, they come,not just with one problem but with two—the physical illness (the biological), and the anxiety that the physical illness has produced (the psychosocial). And between the two, it is oftentimes the anxiety rather than the ellness itself that has prompted the consult. Even in this narrow sense, all illness is biopsychosocial in nature.
Given all this, if we wish to be truly holistic and biopsychosocial in our approach to patient education, it becomes necessary to address not just the physical illness but also the emotional impact of that illness. Sir William Ossler put it succinctly when he said that “The good physician cures sometimes, palliates often, but comforts always.” Our patients seek good medical advice, but they also seek comforting—the alieviation of the acxiety that has finally provoked them into consulting.
Unfortunately, conventional methods of patient education focus mainly upon pathophysiology and pharmacology and too little upon the emotional impact. I am not saying that pathophysiology and pharmacology are not important because they are. What I am saying, however, is that discussing pathophysiology and pharmacology are not necessarily comforting, and that we must comfort as musch as we educate. Otherwise, our patient comes away unsatisfied with the consult and hence is less think of us the next time he is sick. More likely he will gravitate to the doctor who can comfort him better.
There is another practical reason for dealing with the emotional impact of the illness. Very frequently, our thinking is muddled by our emotions, and when our patients are full of anxiety, they find it hard to listen to our scholarly attempts to educate them about the science behind their illness. The greater the anxiety, the less chance there is for our explanations to register in the mind of the patient. Better to deal with the anxiety and get it out of the way first, then deal with pathophysiology and pharmacology afterwards when the patient is more predisposed to listen.
There is a third reason for dealing first with the emotions. As has already been explained in the previous chapters, emotions are caused by perceptions. By using the active listening skills, the physician is able to work backwards from the acxiety to the perception that has caused the anxiety. If such a perception is incongruent with reality as the physician perceives it—if it is a misperception—then the doctor can immediately intervene by correcting the misperception, hence allaying the anxiety and comforting the patient. Patients may have many misperceptions about their illness, but only a few of them cause the greatest amount of anxiety. Through the use of the active listening skills, the physician can accurately identify the misperceptions that are most anxiety-provoking—what we refer to as the ECMs, or the Emotionally Critical Misperceptions—and deal with them ahead of other misperceptions in order to useful in the context of a consultation where only 10 to 15 minutes can be allotted due to the other patients waiting to be seen.

Hasil (Tagalog) 1:

ANG PAGGAMIT NG PAGPAPAYO SKILLS IN PASYENTE EDUKASYON:
CEA (Catharsis-EDUCATION-ACTION) METHOD A. General Instructional Mga Layunin: Sa katapusan ng gawain kasanayan lab, ang mga mag-aaral ay magagawang upang maisagawa ang counseling gamit CEA (Catharsis-Education-Action) method sa mga indibidwal na pasyente B. Tukoy Instructional Layunin Sa pagtatapos ng gawain kasanayan lab, ang mag-aaral ay magkakaroon ng kakayahang: 1. Ilarawan ang mga pakinabang ng CEA paraan counseling 2. Ilarawan ang mga hakbang ng CEA paraan counseling 3. Magsagawa counseling gamit CEA paraan upang indibidwal na pasyente PANIMULA Kami madalas sa ilalim ng mga impression na kung ano ang gumagawa ng mga pasyente na dumating sa kumonsulta ay ang sakit na nararanasan nila. Viewpoint ito ay bumaba hiwalayin, gayunman, kapag confronted na may ang bilang ng mga pasyente na ay sa katunayan ill pero hindi kumonsulta. Isa sa mga pinaka-madalas na laments ng doktor ay na ang mga pasyente ay hindi kumunsulta maagang sapat para sa kanya upang maiwasan ang isang masamang sitwasyon mula sa pagkuha ng mas masahol pa. Obvioursly, ito ay hindi sapat na ang isang pasyente pakiramdam may sakit para sa kanya upang kumonsulta. Siya ay dapat din pakiramdam ng isang sapat na antas ng pagkabalisa tungkol sa kanyang sakit upang ilipat sa kanya patungo sa doktor. Ito ay may mahalagang epekto sa paraan na kung saan namin haharapin ang mga tulad ng isang pasyente. Maaari naming ligtas na ipalagay na para sa karamihan ng aming mga naglalakad pasyente, ang mga ito, hindi lamang sa isang problema ngunit may dalawang-the pisikal na sakit (ang biological), at ang pagkabalisa na ang pisikal na sakit ay ginawa (ang psychosocial). At sa pagitan ng dalawang, ito ay madalas ng pagkabalisa sa halip na ang ellness mismo na ay sinenyasan ang kumonsulta. Kahit na ito sa makitid na kahulugan, ang lahat ng sakit ay biopsychosocial sa kalikasan. Dahil sa lahat na ito, kung nais nating maging tunay na holistic at biopsychosocial sa aming diskarte sa edukasyon ng pasyente, ito ay nagiging kinakailangan upang matugunan hindi lamang ang pisikal na sakit kundi pati na rin ang emosyonal na epekto ng na sakit. Sir William Ossler ilagay ito succinctly nang sabihin niya na "Ang mabuting manggagamot cures kung minsan, palliates madalas, ngunit umaaliw lagi." Ang aming mga pasyente humingi magandang medikal na payo, ngunit sila rin humingi umaaliw-the alieviation ng acxiety na ay sa wakas provoked ito sa pagkonsulta . sa kasamaang palad, maginoo pamamaraan ng pasyente focus edukasyon higit sa lahat sa pathophysiology at pharmacology at masyadong maliit sa emosyonal na epekto. Hindi ako sinasabi na pathophysiology at pharmacology ay hindi mahalaga dahil ang mga ito. Ano ako ay sinasabi, gayunpaman, ay na pagtalakay pathophysiology at pharmacology ay hindi kinakailangan umaaliw, at na kailangan naming aliwin bilang musch bilang namin turuan. Kung hindi man, ang aming mga pasyente ay dumating ang layo hindi nasisiyahan sa kumonsulta at samakatuwid ay mas mababa sa tingin ng sa amin sa susunod na oras na siya ay may sakit. Higit pang mga malamang siya gravitate sa doktor kung sino ang maaaring aliwin siya mas mahusay. May isa pang praktikal na dahilan para sa pagharap sa mga emosyonal na epekto ng sakit. Very madalas, ang aming pag-iisip ay muddled sa pamamagitan ng aming mga emosyon, at kapag ang aming mga pasyente ay puno ng pagkabalisa, makikita nila ito nang husto upang makinig sa aming mga masipag mag-aral ng mga pagtatangka upang turuan ang mga ito tungkol sa agham sa likod ng kanilang sakit. Ang mas malaki ang pag-aalaala, mas mababa ang pagkakataon doon ay para sa aming mga paliwanag upang magrehistro sa ang isip ng mga pasyente. Mas mahusay na upang harapin ang pagkabalisa at kumuha ito sa labas ng paraan una, pagkatapos ay humarap sa pathophysiology at pharmacology pagkatapos kapag ang pasyente ay mas predisposed upang makinig. May pangatlong dahilan para sa pagharap muna sa emosyon. Tulad ng nai ipinaliwanag sa nakaraang kabanata, damdamin ay sanhi ng perceptions. Sa pamamagitan ng paggamit ng mga aktibong kasanayan sa pakikinig, ang manggagamot ay magagawang upang gumana paurong mula sa acxiety sa pang-unawa na ay sanhi ng pagkabalisa. Kung tulad ng isang pang-unawa ay incongruent sa katotohanan bilang ang manggagamot perceives ito-kung ito ay isang misperception-pagkatapos ay ang doktor ay maaaring agad na mamagitan sa pamamagitan ng pagwawasto ng misperception, samakatuwid ay ibinigay allaying ang pagkabalisa at pag-aliw sa mga pasyente. Mga pasyente ay maaaring magkaroon ng maraming mga misperceptions tungkol sa kanilang mga sakit, ngunit lamang ng ilang sa mga ito maging sanhi ng ang pinakamalaking halaga ng pagkabalisa. Sa pamamagitan ng paggamit ng mga aktibong kasanayan sa pakikinig, ang manggagamot ay maaaring tumpak na makilala ang misperceptions na pinaka pagkabalisa-kagalit-galit-ano-refer namin sa bilang ang ECMs, o ang damdamin Critical misperceptions-and harapin ang mga ito nang mas maaga sa iba pang mga misperceptions upang kapaki-pakinabang sa sa konteksto ng isang konsultasyon kung saan lamang ng 10 hanggang 15 minuto ay maaaring inilaan dahil sa ang iba pang mga pasyente naghihintay upang makita.